Werken met je hond…
Werken met je hond…
Door: Judith Heutink
Er zijn zoveel mensen, zoveel honden…
Mensen die hun hond als huisdier hebben; ze wandelen dagelijks en genieten van het samen zijn.
Er zijn mensen die sporten met hun hond; obedience, agility, flybal, canicross; ze investeren veel tijd in het aanleren ervan en beleven daarin veel plezier.
Er zijn mensen die werken met hun hond; uit bittere noodzaak maar ook omdat het samen zoveel gemakkelijker is.
Mijn droomwens is in vervulling gegaan, na jarenlang trainen (voorheen met Scott en inmiddels met Glenn en Lyndi) ga ik schapen hoeden op de hei. Schapen, Collies en samenwerken is een combinatie die voor mij vanzelfsprekend is. Samen met Glenn word ik hulpherder bij de Holtinger Schaapskudde in Havelte. Ik ben natuurlijk enorm blij met deze kans en grijp hem dan ook met beide handen graag aan!
De stichting Holtinger Schaapskudde heeft als doelstelling: het onderhoud van de heidevelden in het Holtingerveld door begrazing met een gescheperde kudde. De heidevelden behoren tot een Natura 2000 gebied en zijn eigendom van Defensie, Natuurmonumenten en Staatbosbeheer. Het Drents Heideschaap wordt raszuiver gehouden door geen ander schapenras in te kruisen.
Deze kudde telt ongeveer 400 schapen, maar wanneer de lammeren geboren zijn kan het aantal gemakkelijk oplopen naar wel 700.
De hoofdherder is Jelle Kootstra, hij woont al jaren in de omgeving Havelte – Uffelte.
Naast hem zijn er diverse hulpherders; vrijwilligers die graag een steentje bijdragen omdat ze allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben: Werken met de hond, de kudde bij elkaar houden en genieten van de prachtige Drentse natuur.
Ik neem jullie mee… naar mijn eerste dag op de hei:
Op donderdag 17 augustus is het dan zover, we gaan mee met hulpherder Anita (bovendien mijn buurvrouw) en haar Australian Shepherd Willow naar Havelte. Na een kop koffie vertrekken we in alle rust met de kudde. Beiden lopen we achteraan, de honden aangelijnd. In geen geval wil Anita dat de kudde in galop gaat, we zouden dan de controle over zo een hoeveelheid schapen verliezen. Rust in de kudde is zo belangrijk, we vertrekken met 400 schapen en willen ook met hetzelfde aantal weer bij de kooi komen. En dan ook nog met volgevreten buikjes! Ik heb Glenn aan een lange longeerlijn, zo kan ik hem zijn gang laten gaan maar toch controle op hem uitoefenen. Ik vind het ook geen bezwaar, al luistert hij prima, een hond is een hond… Er is aanleiding genoeg dat hij zijn boekje te buiten gaat, bovendien is de dag nog lang genoeg. Een spectaculair gezicht om zoveel schapen voor je uit te zien lopen. Het zandpad naar de heide is helemaal gevuld, kun je je voorstellen: ongeveer 20 rijen van 20 schapen naast elkaar? Aan het einde van het pad wil Anita rechtsaf, ik vraag Glenn come bye (links) te lopen en zo, hoe onvoorstelbaar mooi, gaat de hele groep rechtsaf. Mijn hart maakt een sprongetje en ik geniet van het machtige gevoel. We komen aan op een enorm breed pad waar bezoekers lopen. Ook voor hen moet dit een mooi gezicht zijn, gezien hun stralende ogen. Naast het enorme pad begint de heide, de schapen lopen er meteen op af. We maken even een kleine stop om de honden water te geven, alvast een boterhammetje te nemen en nemen ook wat water. Anita wijst me een bomenrij aan waar ze met de kudde tussendoor wil om verderop het stuk 11 C te gaan begrazen. Het terrein is in stukken verdeeld, dit wordt niet met paaltjes gemarkeerd maar door middel van een geplastificeerde kaart die Anita bij zich heeft waar we grofweg de stukken kunnen vinden. 11 C is een gedeelte wat kort begraasd moet zijn. Ook een mooi stuk want door de hoogteverschillen kun je zelf op een heuvel gaan staan en zo het overzicht houden over de kudde. We vertrekken weer en lopen richting die bomenrij. Anita loopt ditmaal voorop. Glenn en ik drijven de schapen op en houden genoeg afstand om de kudde in een drafje te houden. Hier en daar wordt snel een hapje gras of blad genomen. Glenn heeft voldoende ‘druk’. Zodra hij in de buurt komt van een aantal schapen vliegen ze voor hem uit. Dat is mooi, de dames zijn dus onder de indruk van mijn grote zwarte man. Uiteindelijk bereiken we de heuvel. De schapen verspreiden zich over de heide en beginnen te grazen. Onze rugzakken gaan af, de vier liter water die ik mee heb mag wat mij betreft wel wat minder wegen dus ik tap een bakje water voor onze honden. Ook de riemen gaan af, Glenn krijgt vrij spel. Ondertussen zijn er twee wandelaars bij ons komen staan, tijd voor een praatje. Mensen vinden het altijd een interessant gebeuren en ik babbel lekker met ze. Prettig dat we zelf schapen houden, zo hoef ik geen onzin te vertellen en weet ik waarover ik het heb. Na een tijdje merk ik dat de kudde uitwaaiert in verschillende groepjes, Anita vertelt me dat ze met haar hond even een rondje gaat lopen om de kudde heen om ze zo weer bij elkaar te brengen. “Doe jij dat straks ook maar eens een keer”, zegt ze, “dan voel je eens hoe het is met zoveel schapen”. Er zijn herders die alleen de hond om de kudde sturen, een Border Collie doet dit ook zonder problemen. Een Collie of een Australian Shepherd zouden dit ook zeker wel kunnen maar wij hebben beide jonge dieren die het nog wel moeten leren. Bovendien word je zelf er ook niet warmer op door op die heuvel te blijven staan. Dus ook ik heb diverse rondjes gemaakt samen met Glenn. Tevens een mooie gelegenheid om te filmen en te fotograferen. Want ook al is mijn rugzakje goed gevuld…. mijn spiegel reflexcamera moest mee! Een miezerbuitje maakt de heide flink nat, mijn broek is vanaf de knie doorweekt. De hoge pollen heide en soms konijnenholen maken het lopen in het gebied niet gemakkelijker. Eerlijk is eerlijk; als het half twee is en we ons brood op hebben vraag ik me af of ik dit nu vind wat ik er van verwacht had. Natuurlijk is er de rust, de schoonheid van de paarse heide die nu wel op zijn mooist is, het gezicht op de enorme kudde die heerlijk graast en zich dan eens uitschud. Is dit de romantiek waar de meeste mensen aan denken als ze een herder in het veld aan het werk zien? Maar het is het tijdstip wat me parten speelt. “Je zult zien als het eenmaal drie uur is, dan vliegt de tijd ineens” zegt Anita. En inderdaad… komaan, we stappen op…. ik loop er maar weer omheen en breng ze bij elkaar en volg Anita, de kudde Drenten die Glenn en ik sturen lopen gedwee voor ons uit. Bij het Hunnehuus het zandpad op naar boven. Ik merk dat ik een smile heb van oor tot oor… hoezo eerst even mijn twijfel of dit het wel was? Dìt is het werk… dìt is waar wij voor trainen! Mijn hond en ik… maatjes. Ik merk aan hem dat hij zich zekerder voelt, hij weet wat ik van hem verlang. Hij kijkt regelmatig naar me omhoog alsof hij me vertellen wil: jij snapt wat ik wil. Trots op mijn zwarte man, apetrots. En bovenaan het zandpad wacht mijn lief… hij geniet ook van het spektakel, de schapen draven hem mooi voorbij, hij ziet onze hond en zijn smilende vrouw. Toch dat snufje romantiek : ) Bij de kooi aangekomen heeft Anita alvast het hek open gedaan. De kudde gaat het weiland in. We hoeven ze niet te tellen… dat doen we vannacht wel in onze slaap.
Inmiddels heb ik meerdere keren meegelopen met de kudde, heb ook al twee keer de kudde alleen teruggebracht als test, om te laten zien dat mijn hond en ik het samen wel redden. Oktober was heel speciaal met 11 rammen erbij. De kudde was drukker en liep veel meer uit elkaar. Meer werk voor onze honden… minder verveling. Zondags is er meer publiek. De omgeving is ook prachtig om te delen. Als je het leuk vindt, kun je onze belevingen volgen; regelmatig zal ik foto’s plaatsen op Facebook met evt wat filmpjes. Informatie over o.a. Glenn vind je op www.doldestee.nl en via fb d’ Olde Stee. Bij veel kuddes mag je meelopen; dit kan zijn een aantal uren of een gedeelte van een dag. De Holtingerkudde kun je vinden onder: www.holtingerschaapskudde.nl
Bron: Collie en zo